Kosmiczna codzienność

Chyba każdemu przynajmniej obił się o uszy tytuł znanego amerykańskiego poradnika, "Kobiety są z Wenus, a mężczyźni z Marsa". Jego autor, John Gray, napisał całą serię książek o tym, jak Marsjanie i Wenusjanki mogą sobie radzić w najróżniejszych życiowych sytuacjach. Przeczytałam kilka spośród nich, muszę powiedzieć, że była to dość irytująca lektura. Nie lubię, kiedy tłumaczy mi się jak dziecku, a jedną prostą myśl rozwija na przeszło trzydziestu stronach. Każdy z tych poradników można byłoby podsumować w kilkustronnicowej broszurze.

Zasadniczo jednak Gray ma rację w tym, co pisze. I z tego powodu warto się z nim zapoznać.

To, co poniżej przedstawię, będzie jedynie bardzo uproszczonym streszczeniem jego myśli.

Role kobiet i mężczyzn przez wieki były niezmienne. Kobieta dbała o domowe ognisko, opiekowała się dziećmi, otrzymując w zamian opiekę mężczyzny. Do tego przygotowała ją natura. Kinder, Küche, Kirche, jak mówi stare niemieckie powiedzenie. W ciągu ostatnich trzech czy czterech pokoleń to zmieniło. Kobiety wyszły z zacisza domów, by zacząć pracować podobnie jak mężczyźni. W tak krótkim - biorąc pod uwagę całą historię cywilizacji - okresie, musiały przystosować się do świata, w którym panowały twarde, męskie zasady, a jednocześnie rozpaczliwie starały się pielęgnować w sobie ten wrażliwy, kobiecy pierwiastek. Bo przecież ich partnerzy nadal oczekiwali, że będą czułymi, atrakcyjnymi żonami, kochającymi matkami.

Dla mężczyzn z kolei teoretycznie nic się nie zmieniło. Podobnie jak od zamierzchłych czasów przynoszą do domu zdobycz i zasiadają przed ogniskiem tudzież telewizorem, oczekując wyrazów uznania. To przecież zawsze tak funkcjonowało.

Ale dzisiaj nie działa.

Mężczyzna stracił swoją rolę wyłącznego żywiciela i obrońcy rodziny, jego partnerka nie jest już od niego zależna. Zmęczonej i zestresowanej kobiecie brakuje sił, by po powrocie do domu opiekować się nim, tak, jak on by tego oczekiwał. Ona przecież też pracuje (w nienaturalnych dla niej, bo męskich, warunkach), a zazwyczaj dalej ma na głowie tradycyjnie kobiece obowiązki i musi się przestawić na bycie kobietą. Jej pra(pra)babka zajmowała się tylko domem, odnajdując potrzebną jej siłę w rozmowach z innymi kobietami, i z radością usługiwała mężczyźnie, kiedy wracał do domu. Cieszyła się, że o nią dbał. To wszystkich satysfakcjonowało (upraszczam, ale tak łatwiej opowiedzieć).

W dzisiejszych zwariowanych, zbyt zabieganych czasach, tradycyjne role się pomieszały, a partnerom nierzadko ciężko się w tym odnaleźć.

Gray daje w swojej książce trochę ciekawych podpowiedzi, jak zbudować harmonię. Na papierze wygląda to całkiem przekonująco, w prawdziwym życiu wymaga sporej dawki dobrej woli obu partnerów, rozmowa, chęci zrozumienia i cierpliwości. Biorąc pod uwagę, że strapiony mężczyzna potrzebuje skryć się w swojej "jaskini" (ciekawych odsyłam na książki), a kobieta - wygadać się, to nie jest tak łatwe, jak się wydaje. Ale możliwe.

Gray podpowiada, że kobiety potrzebują przede wszystkim emocjonalnego wsparcia, a mężczyźni - docenienia jego wysiłków i poświęcenia dla rodziny. Znów duże uproszczenie, zainteresowanym polecam przeczytać oryginał: John Gray "Marsjanie i Wenusjanki zawsze razem".

Mam ochotę skulić się gdzieś w kącie i płakać.