Dzień Ojca

Z cyklu: "Trudne pytania" (cz. 15)

- Mama, pójdziemy do kantora?

Do kantora, hę?

- Co byś chciał tam zrobić?

Celia Friedman "Uczta dusz"

"Uczta dusz" Celii Friedman to pierwszy tom "Trylogii Magistrów". Właściwie ta książka ma wszystko, czego szukam w literaturze fantasy: postaci, które - w większości - nie są czarno-białe, intrygującą koncepcję magii oraz tajemnicze zagrożenie. Właściwie... Powinnam być zachwycona. 

I nie potrafię powiedzieć, dlaczego ta lektura mi się nie podobała :)

Leśne ścieżki

To zawsze jest małe święto, kiedy udaje się nam znaleźć parę wolnych godzin i uciec na spacer do lasu. Nawet takiego "ucywilizowanego", podmiejskiego. Ptasi świergot, szum wiatru w koronach, bogaty, żywiczny zapach i już akumulatorki się ładują.

A to potrzebne, żeby mieć siłę na co dzień.

"Elantris" Brandon Sanderson

Mroczne ruiny potężnej cywilizacji, zdumiewająca magia, kraj rozpadający się pod rządami nieudaczników, bezwzględny wróg stojący u granic, do tego sprytna księżniczka, która nie potrafi stać z boku, oraz książę, który w najbardziej beznadziejnej sytuacji nie podda się losowi. Bajka, owszem. Ale jak pięknie napisana :)

Recenzja: "Shards Of Hope" Nalini Singh

Rzadko zwracam uwagę na premiery książek, lecz w przypadku dwóch autorów - Nalini Singh oraz Ilony Andrews - daty te zaznaczam na czerwono w kalendarzu i wyczekuję ich z niecierpliwością. Najnowsza książka Nalini Singh "Shards Of Hope" nie rozczarowała :):):)

Pisząc ten post starałam się unikać spoilerów, ale jeśli ktoś chce mieć pełną niespodziankę, to raczej nie powinien czytać dalej :)

8 czerwca 2015

Spostrzegłszy na schodach drobną postać otuloną pledem Jason bez zastanowienia zmienił kierunek, by usiąść obok niej.

- Nie dyrygujesz dziś orkiestrą?

Uśmiechnęła się nieznacznie na powitanie.

- Uciekłaś przed gwarem czy może właśnie w środku jest zbyt pusto? – odezwał się, zanim mógł się jej uważniej przyjrzeć.

Zamierzał objąć ją ramieniem, lecz nagle zmienił zdanie ustawiając dłoń za jej plecami tak, by mogła oprzeć się o jego bok. Chyba nawet nie zdawała sobie sprawy, że odruchowo to właśnie zrobiła.

- Lubię tu siedzieć – westchnęła cicho. – Ten ogród… Ma w sobie jakąś magię…

- Przydałoby się go uporządkować – mruknął krytycznie lustrując zarośnięte alejki.

- Nie… Jest idealny… Właśnie taki.

Mężczyzna otwierał usta, aby sobie z niej zażartować, kiedy dotarło do niego, że głos Natalie stał się słaby, jej oddech nierówny. Jego pierś ścisnęła się boleśnie, dziwna słabość sprawiła, że nie zdołałby się ruszyć w tym momencie z miejsca. Oczy dziewczyny błyszczały, podobnie jak blade czoło, lekko spocone, a on znał ją wystarczająco długo, by wiedzieć, co to oznaczało.

Chłód wypełnił jego serce, w głowie zapanowała pustka i Jason nie potrafił wymyślić żadnej kwestii, którą mógłby zabawić przyjaciółkę, w rachubę nie wchodziła też żadna z żartobliwych propozycji, jakie przesuwały się na końcu języka. Nosiłby ją po tym ogrodzie na rękach, gdyby sobie tego zażyczyła, zamiast tego jednak siedział w bezradnym milczeniu.

- Nie martw się tak bardzo – wyszeptała niespodziewanie.

Jason wciągnął gwałtownie powietrze i spojrzał w dół, na drobną twarzyczkę dziewczyny, teraz uniesioną ku niemu. Musnął dłonią jej policzek, po czym odwrócił wzrok.

Był przerażony świadomością, iż ona naprawdę umierała.

Jeszcze nie!

- Chcę jedynie, żeby był szczęśliwy – westchnęła cichutko. – Myślałam co prawda, że to będzie ktoś inny…

- Nie lubisz Audrey?

Próbowała chyba wzruszyć ramionami, lecz wyszło jedynie lekkie drgnięcie.

- Wystarczy, że Robert ją lubi.

- A o kim ty myślałaś?

Przechylił głowę, by dostrzec przelotny, słaby grymas na jej ustach. Oczy dziewczyny poprosiły, by pochylił się niżej. Tylko Natalie mogła mu szeptać na ucho, kiedy siedzieli zupełnie sami. Usłyszawszy odpowiedź zmarszczył brwi. Nie spodziewał się akurat tego imienia, a mimo to nie było ono dla niego zaskoczeniem. 

- Jeśli Audrey… – zaczęła przerywając, gdy jej oddech zaczął się łamać. – Powiedz jej… Będę ją straszyć, jeśli go skrzywdzi…

- Zaopiekuję się nim – wymamrotał składając obietnicę.

- Wiem… Opowiedz mi o tej dzielnej kobiecie, która nie dała się złapać na twoje uśmiechy.

Jason nie miał nic do powiedzenia, Judith nie chciała jego pomocy, mimo to ostrożnym gestem przygarnął bliżej kruche ciało przyjaciółki i opowiadał szeptem o kobiecie, której tak naprawdę nie znał ani nie rozumiał.

Przerwał, kiedy zorientował się, że Natalie opierała się o niego całym ciałem.

(...)

- Nie mogę być dla niego wszystkim… Kiedy odejdę, nic mu nie pozostanie.

Przez dłuższą chwilę Jason nie potrafił wykrztusić ani słowa, jego gardło wypełniło się kłębkiem suchej, gryzącej wełny. Ostrożnie pogładził kark przyjaciółki, jak gdyby normalny dotyk mógł złamać jej kości, powoli przesuwał dłonią po jej plecach. Póki jeszcze mógł, póki miał okazję, próbował ją zapamiętać.

Jak do diabła miał sobie z tym poradzić?

- Co tam trzymasz? – wykrztusił zauważywszy, iż ściskała w ręku jakiś drobiazg.

Rozwinęła dłoń pokazując ukrytą w niej prostą, wąską bransoletkę z błękitnego sznurka i jasnoszarych koralików.

- Marie nauczyła mnie je wyplatać – szepnęła słabo. – Na początku sznurek wciąż mi się plątał… Ale ta wyszła prawie dobrze. Podoba ci się?

- Tak, bardzo ładna – potwierdził nieprzytomnie.

W tym momencie powiedziałby cokolwiek, byle tylko być z nią tutaj. Dziewczyna zaśmiała się, a przynajmniej próbowała, gdyż dźwięk, jaki wydobył się z jej ust, sprawił, że serce Jasona ścisnęło się boleśnie.

- Sam jesteś sobie winien… – wymamrotała. – Daj rękę.

Spełnił żądanie patrząc, jak drżącymi palcami zawiązała sznurki na jego nadgarstku. Nie od razu się to jej udało, lecz kiedy skończyła, wydawała się zadowolona. Uniosła głowę i spojrzała mu w oczy.

- To bransoletka przyjaźni – wyjaśniła cicho.

Pochylił się całując ją lekko w usta. Natalie uśmiechnęła się.

- A teraz chodźmy – westchnęła słabym, zmęczonym głosem. – Może doktor Hansen będzie miał dla mnie jakiś cudowny zastrzyk.

Próbowała wstać, Jason jednak łagodnie ją przytrzymał i wsunąwszy rękę pod jej kolana wstał z nią w ramionach. Mężczyzna zacisnął mocno szczękę, gdyż obawiał się, iż w przeciwnym razie zacząłby krzyczeć z powodu niesprawiedliwości losu. To przecież ona cierpiała. Jako przyjaciel mógł dla niej zrobić chociaż tyle, że będzie jej towarzyszył wszędzie, gdzie Natalie o to poprosi.

Grace Draven "Radiance"

Kilkakrotnie trafiałam na zachęcające opinie o "Radiance" Grace Draven, pierwszym tomie serii "Wraith Kings". Zwykle jestem sceptyczna wobec przesadnie entuzjastycznych wypowiedzi, w końcu jednak zdecydowałam się rozejrzeć za tą książką. 

I cieszę się, że się zdecydowałam, gdyż okazała się jedną z ciekawszych pozycji romans fantasy, jakie zdarzyło mi się przeczytać :) Czytało się lekko, przyjemnie, a po lekturze - choć to przecież bajka - pozostało dużo dobrej energii :)

Coś :)

Kilka dni temu na balkonie wypatrzyłam "coś". Wyglądało interesująco, mała zasuszona kulka, jakby owoc lub nasiona... Zawsze byłam ciekawska. Zanim przystąpiłam do badania, przygotowałam sobie aparat.

UWAGA! Dalsze zdjęcia oglądacie na własną odpowiedzialność! Wrażliwym odradzam!