Mężczyźni są inni?

Mówi się, że kobiety są z Wenus, a mężczyźni z Marsa, o różnicach w mózgach obu płci również zapisano całkiem sporo stron. Nie sposób się z tym nie zgodzić... Na co dzień pracuję w mieszanym towarzystwie specjalistów, osób o wysokich kwalifikacjach, bez wątpienia posiadających szeroką wiedzą, inteligentnych i doświadczonych. Wiele rozwiązań i stanowisk, stanowiących nieodłączną część moich zadań, wypracowywanych jest w trakcie dyskusji, gdy ścierają się różne opinie.

I jest ogromna różnica, czy dyskutuję z inną kobietą czy z też mężczyzną: w tym pierwszym bowiem przypadku znacznie łatwiej przedstawić własny pogląd, rozpatrzyć różnice, ustalić coś konstruktywnego. Kiedy natomiast próbuję przekonać do czegoś mężczyznę, chwilami (poza b. nielicznymi wyjątkami, które zresztą mają innego rodzaju wady) mam wrażenie, jakbym mówiła do ściany. I nie ma tu znaczenia, kto ma rację - chodzi jedynie o zrozumienie, co ma na myśli druga strona.

Jedynym (najszybszym?) sposobem jest nie tyle przedstawienie własnego stanowiska, co zadawanie pytań naprowadzających, odpowiednio dobranymi przykładami sugerowanie, w czym rzecz. Nie zapominając o tym, iż nie wolno zapędzać rozmówcy do zbyt ciasnego narożnika, gdyż zdesperowany samiec zaczyna zwykle na oślep uderzać nie do końca sensownymi argumentami.

Trzeba prowadzić rozmowę tak, żeby ów mężczyzna (np. po pół godziny tłumaczenia) niespodziewanie odkrył, jak to właściwie być powinno. Sam musi do tego dojść, nie przyjmie obcego poglądu.

Dla mnie to straszna strata czasu, ale pewnych murów się nie przebije.

Ech, nie zamierzam podważać intelektu męskiej części populacji, lecz zbyt często mam wrażenie, że kobieta po prostu musi być sprytniejsza, jeśli chce cokolwiek załatwić. Nie wspominając już o  nieosiągalnej dla większości mężczyzn umiejętności zajmowania się kilkoma sprawami jednocześnie.

W tym miejscu przypomina mi się zasłyszana gdzieś myśl, że tak naprawdę to kobiety rządzą światem, ale pozwalają mężczyznom wierzyć, iż jest inaczej.