Trudna sztuka wychowania

 

Rozkoszując się spokojem, podczas gdy Skrzat zamęcza dziadków w górach (hehe, myśleli, że to oni będą go zabierać na szlak, tymczasem ledwo za nim nadążają), zrobiłam rachunek sumienia i spróbowałam krytycznie spojrzeć na moje podejście do dziecka. Skrzat jest skorpionem, już teraz zdecydowanie bardziej uparty niż ja, narzucanie innym swojej woli traktuje jako coś naturalnego.

Czy mi kiedyś się wydawało, że wychowywanie polega na przekazywaniu wartości? Tak, może to jest ważne, najpierw jednak trzeba sobie wypracować autorytet, a okazuje się, że mama wcale nie ma go tak z założenia. I te rozmowy wcale nie są łatwe - że kłamstwo różni się od "zwykłego" opowiadania bajek, że rodziców trzeba słuchać, zawsze, że jedno "przepraszam" nie wymaże całego niegrzecznego zachowania, etc. Jestem przyzwyczajona do używania najróżniejszych argumentów, na tym w dużej mierze polega moja praca, lecz w konfrontacji z dziecięcą logiką i kreatywnością, tudzież niekończącą się energią - muszę się mocno napocić, by nie przegrać z kretesem.

Zastanawiałam się nad tablicą "motywacyjną" - z systemem ocen, mam jednak opory przed uczeniem takiego sposobu myślenia: "dobre zachowanie się opłaca, bo dostanę nagrodę; ale jeśli nagroda mnie chwilowo nie interesuje, to nie muszę się starać". Być może w ten sposób właśnie funkcjonuje wielu ludzi, mi to nie odpowiada.

Nie wspominając o tym, iż Skrzat zapewne szybko znalazłby sposób na naciągnięcie najbardziej precyzyjnych zasad. Tak, jak kiedy powiedziałam mu, że bajka będzie dopiero (!) o dziewiętnastej - przesunął krzesło, wdrapał się do góry i przestawił zegar. A co.

Pozostaje cierpliwość i rozmowy, rozmowy, raz jeszcze rozmowy. I zaufanie w zdrowy rozsądek.

Boję się. Znów czeka mnie kilka dni nerwówki, która skończy się kolejnym głębokim dołkiem :/