Z życia wzięte

Siedzę na placu zabaw, na huśtawce opodal bawią się dwie małe dziewczynki. Koniec przedszkola, nie więcej jak zerówka, obie drobniutkie i długowłose. Nagle jedna z nich zsiada i biegnie na drabinki, a druga wybucha głośnym płaczem. Szloch szybko przybiera na sile, płyną łzy, co jednak w żaden sposób nie przeszkadza w dalszym huśtaniu. Dzieci często są wszechstronnie uzdolnione. Wreszcie przybiegają siostra i mama płaczącej, ocierają mokre policzki, wydmuchują nosek i usiłują dowiedzieć się, co się stało.

Poszkodowana próbuje odpowiedzieć, ale trochę przeszkadza jej w tym łkanie. W końcu udaje się jej wykrztusić:

- Bo ona... Bo ona powiedziała... Że ona jest młodsza! I że ja jestem stara!

Siedzę na przystanku czekając na autobus. Spóźnia się, jak co dzień, już się przyzwyczaiłam. Większość czekających ze mną również. Kiedy jednak spóźnienie przekracza nawet te ustalone zwyczajowo normy i okazuje się, że nie tylko jeden autobus wypadł z kursu, ale drugi spóźnia się ponad kwadrans, jedna z pań nie wytrzymuje. Poddenerwowana telefonem do pracy, gdy po raz kolejny musiała tłumaczyć się ze spóźnienia, decyduje się zadzwonić ze skargą w MPK. Podniesionym głosem tłumaczy sytuację żądając jakiejś interwencji, a wtedy włączają się inni zniecierpliwieni pasażerowie.

- Wczoraj też się spóźnił!

- A ten o 12-tej był na miejscu 25 minut po czasie!

- Od dwóch tygodni ani razu nie przyjechał na czas! To wstyd!

Rozumiem zarówno irytację czekających, jak i MPK mające braki kadrowe. Siedzę spokojnie słuchając. Przysłuchuje się również starszy pan, w końcu decyduje się podnieść swoją laskę, groźnie nią zamachać i włączyć się do dyskusji.
 

- Hańba! Hańba! - wykrzykuje.

Cóż mogę dodać?

Przed pracą zaglądam do sklepiku. Przede mną w kolejce mama dyskutuje z synem, mniej więcej siedmioletnim.

- Zapomnij! Na pewno nie kupię ci do szkoły ciastek!

- Ale może te...

- Nie. Masz w śniadaniówce chleb z czekoladą. Żadnych słodyczy!

- To drożdżówkę.

Po chwili wahania matka wzdycha.

- Ok, drożdżówka może być.