Downshifting

Oczywiście wszystko, co "modne", musi mieć swoją nazwę, najlepiej - angielską.

Narzekanie na zwariowane tempo życia stało się na tyle powszechne, że ciężko już mówić jedynie "coraz częściej słyszy się głosy" - powoli zaczyna być to chór. Jeśli tempo jest zbyt duże, najprostszą odpowiedzią jest - "zwolnić". To przecież nie jest ani nowy pomysł, ani szczególnie oryginalny.

Teraz jednak ma "kultową" (och, jak ja lubię to określenie) nazwę.

Downshifting.

Zmęczyła cię codzienna gonitwa, hałas wielkiego miasta, zmieniające się niczym w teledysku twarze? Sprzedaj apartament w wielkim szklanym domu, wyjedź na wieś. Proste.

Kuszące.

Rany, chciałabym...

Pewno byłoby to nawet możliwe, oboje z mężem wykonujemy wolne zawody, pewno dałoby się to jakoś tak zorganizować, żeby uwolnić się od miasta. Zresztą przez jakiś już czas pracowałam on-line, z domu. A i finansowo raczej jakoś byśmy sobie poradzili, może nie tak, jak w marzeniach, lecz za to na spokojnie, na zielono. Ech, mieć ten kawałek trawnika (najwyżej się go nie skosi), mieć więcej czasu dla siebie i bliskich, świadomiej przeżywać każdy dzień.

W tym miejscu zwykle zaczynają się różne "ale", pisząc to też mam ich pod ręką całą listę (głównie krążące wokół tego, iż Skrzat niedługo pójdzie do szkoły)... Być może więc "chciałabym", ale wcale jeszcze nie jestem gotowa.

Ta myśl jednak wciąż jest gdzieś w głębi głowy, nie daje mi spokoju... Może... Może za jakiś czas?

Chciałabym uciec, skryć się gdzieś głęboko, najlepiej w przepastnych ramionach męża. Wypłakać się, wykrzyczeć cały żal i zasnąć. Nie wracać już do świata.

Chciałabym nie musieć już być tą silną.