Bałagan

Straty materialne są przykre, szczególnie, że ubezpieczenie nigdy nie pokrywa całości. Znacznie gorsze jednak są straty niematerialne - pamiątek nie da się odkupić.

Do tego dochodzi poczucie zagrożenia - oczywiście wiedziałam, że mieszkanie na parterze nie może być bezpieczne, do tej pory jednak... mimo wszystko czułam się w nim pewnie. Teraz pomimo dodatkowych zabezpieczeń niepokojem napawa mnie myśl o tym, iż wychodzę do pracy znów zostawiając moje gniazdko na czyjś łup. Owszem, statystyki policyjne sugerują, iż przestępcy nie wracają w to samo miejsce, raczej nie wracają, niepokój jednak jest, właściwie to nawet strach, który łatwo może przerodzić się w paranoję, niepozwalającą zrelaksować się szczególnie podczas dłuższego urlopu...

Nie mogę się też pozbyć mdlącej świadomości, że ktoś wdarł się do naszego mieszkania, szperał w naszych najbardziej osobistych rzeczach, brukając miejsce, które mało komu pokazuję. Zabrał sprzęt, na którym były nasze filmy rodzinne, zdjęcia, moje osobiste notatki czy maile. Kiedy pomyślę, że może sobie to teraz przeglądać... Kiedy pomyślę, że może to być ktoś, kogo co dzień niemal mijam na ulicy, kto być może mieszka w bloku naprzeciwko...

Złość na przemian z bezradnością, strach oraz poczucie upokorzenia...

Choć tyle, że przynajmniej aparat miałam tego dnia przy sobie. Na myśl o tym, by zabrać się za odtwarzanie tego, czego nie zdążyłam zarchiwizować i w konsekwencji utraciłam, ogarnia mnie niechęć. 

Szczęście, że nikomu fizycznie nie stała się krzywda, teraz jeszcze trzeba się uporać z tymi wszystkimi nieprzyjemnymi uczuciami... Życie toczy się dalej, u Skrzata w najlepsze rozwija się ospa wietrzna, w pracy mam kolejne ważne szkolenia, a mąż walczy z kurierem, który uszkodził przesyłkę. I tylko mam nadzieję, że przed majowym wyjazdem zdążą nam wymienić drzwi.

Dziękuję za wszystkie ciepłe słowa. Odpiszę, tylko nie teraz.